Verjaardag Jessica

Afgelopen weekend hadden we bezoek in ons huis, 9 meiden uit het kindertehuis waar Maresa werkt waren een dagje bij ons, onder andere om de verjaardag van Jessica te vieren. Jessica is het jongste meisje van het kindertehuis en was 3 jaar geworden, en dat konden we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Dus ´s morgens werden alle meiden, varierend van 3 tot 16 jaar, met de bus bij ons gebracht en gingen ze eerst met ons mee naar de kerk. Daarna gingen we naar ons apartement toe om met elkaar te eten en de verjaardag van Jessica te vieren met elkaar.

Groepsfoto

De jarige Jessica!

Het is belangrijk dat de kinderen af en toe uit het kindertehuis zijn zodat ze zien en leren hoe het leven in de stad is, want op een bepaald moment in hun leven zullen zij zelfstandig moeten zijn en dit helpt hen zich daarop voor te bereiden. Maresa en ik proberen elke maand wat te organiseren voor de kinderen, de ene keer mogen de meiden komen en de andere keer de jongens. Volgende week wil ik bijvoorbeeld twee jongens meenemen om met ons te komen voetballen, wat we elke zaterdagavond met de kerk doen.

De kinderen die in het kindertehuis wonen hebben elk weer hun eigen achtergrond en verhaal, en ook toekomst. Sommigen zijn écht wees, die hebben geen ouders meer. Anderen zijn tot wees verklaard omdat hun ouders niet voor hen kan zorgen. Weer anderen zitten in het proces om tot wees te worden verklaard, dat is een juridische zaak waar de rechter over beslist. Voor zover ik het goed begrepen heb kan een kind als wees verklaard worden als de familie een jaar lang niet naar ze omgekeken hebben in het kindertehuis, dus niet bezocht of iets van zich laten horen. Het trieste wat af en toe gebeurt is dat een kind bijna tot wees verklaard kan worden, maar dat vlak voor de uiteindelijke termijn de familie alsnog opduikt en het proces weer een jaar uitgesteld moet worden. Maar, vraag je je nu misschien af, waarom is het nou zo belangrijk dat de kinderen tot wees verklaard worden? Het antwoord daarop is dat het beste voor veel van deze kinderen is dat zij geadopteerd worden en dan in een normale familie kunnen opgroeien, maar alleen wezen kunnen geadopteerd worden. Daarom is het dus zo belangrijk dat ze tot wees verklaard worden zodat ze geadopteerd kunnen worden. Er zijn nu bijvoorbeeld twee zusjes in het kindertehuis die een familie uit Amerika graag wil adopteren, maar momenteel zijn zij nog niet door de rechter tot wees verklaard, dus ze moeten daar nog op wachten. Met deze zaken is Maresa veel bezig, vanwege haar juridische achtergrond met haar studie rechten kan ze de kinderen helpen met alle documenten in orde maken en de rechtbank te bezoeken tijdens de processen.
Als laatste is er nog een groep kinderen die voor een tijd in het kindertehuis wonen omdat ze niet thuis kunnen wonen. Bijvoorbeeld doordat de ouders niet goed voor hen kunnen zorgen vanwege financiële problemen. Deze kinderen zullen in de toekomst, als het mogelijk is, weer terug gaan naar hun familie.

Maar weer terug naar hetgene waar ik in deze blog over wilde schrijven: de verjaardag van Jessica. Hier in Peru is het gebruikelijk dat er tijdens een verjaardag een hele ceremonie gedaan wordt. Dat begint met gezamelijk te eten, zonder eten is er geen feest hier. Daarna mag de jarige, Jessica, aan de grote tafel gaan zitten die vol staat met snoepgoed en andere lekkere dingen. Dan is het moment aangebroken dat iedereen wat tot de jarige mag zeggen, een goede herinnering, bemoediging en felicitatie. Nadat iedereen wat tegen Jessica had gezegd gingen we met z´n allen bidden om een zegen te vragen over het nieuwe levensjaar van Jessica. Zoals op elke verjaardag was er ook een taart, deze werd nu binnengebracht met kaarsen erop die Jessica uit moest blazen. Maar dat was wel lastig voor haar en ze had er niet zoveel zin in, ze houdt er niet zo van om veel aandacht te hebben, dus Maresa moest haar even helpen. Uiteraard moest de taart ook nog even aangesneden worden door Jessica, wat ze nog net deed voordat ze in huilen uitbarstte, want ze vond dat ze lang genoeg in de schijnwerpers had gestaan. Gelukkig voor haar was het nu afgelopen en konden alle andere kinderen genieten van het snoepgoed en werd de taart verdeeld over iedereen. Normaal gesproken is de taart het laatste wat uitgedeeld wordt op een verjaardag, een soort signaal dat het feest over is en dat er van je verwacht wordt om te vertrekken. Maar in ons geval bleven de meiden nog een uurtje langer een film kijken voordat ze weer terug gingen naar het kindertehuis, want ze hadden maar toestemming om een dagje weg te gaan. We hadden een erg gezellige dag met de kinderen waar we van genoten hebben en hopen ze de volgende maand misschien weer op bezoek te hebben.

Bruiloft

Beste mensen,

Na twee maanden zonder nieuws op deze blog ben ik nu weer terug! De afgelopen maanden zijn erg druk geweest met als hoogtepunt onze bruiloft. Dat was een onvergetelijke dag voor ons waar we met veel plezier op terug kijken. Om dit met jullie allemaal te delen hebben wij een video gemaakt die hier te bekijken is: Video bruiloft

Hieronder een aantal foto´s die een beeld geven van de dag. Binnenkort hoop ik meer te schrijven over mijn leven en werk hier in Peru.

De civiele bruiloft op vrijdag 4 januari

De twee familie´s samen.

Fotosessie ´s morgens in een park in de stad

Aankomst bij de kerk waar ik wordt opgewacht door de heren en dames

Aankomst van Maresa met haar vader bij de kerk

De huwelijksdienst

De kinderen van het kindertehuis zingen een lied voor ons

Omdoen van de ringen

We werden getrouwd door Maresa´s vader

Twee vlammen die samen één vlam worden: als symbool voor het huwelijk

Samen met al onze dames en heren

Aankomst bij de receptie

De receptie

De openingsdans op de receptie, een Peruaanse gewoonte.

Uitbrengen van de toast voor ons huwelijk. V.l.n.r. padrino (oom van Maresa), madrina (tante van Maresa), Maresa, Albert, Pa den Oudsten, ouders Maresa

Maresa werpt haar huwelijksboeket in een groep single-dames om te zien wie de volgende is die gaat trouwen, ook een Peruaans gebruik.

De bruidstaart